عبور چهارصدو بیست و یکم

بنام ِ

من از سطوح ِناممکن ِشب
به امکان ِتشدید ِخیال ِتو رسیده ام
و دهان باز میکند هردم
حفره ی تاریک تنهایی
به بلعیدن چشم های ِمشتاقم
به جستجوی دست های بی تابم
به بُریدن ِوقت ِمعیادم با نگاهت
و تفریق ِحواسم از رویایت

و هجوم ِلحظه های بی تو
که راوی ِدردی
ازخود برخاسته ست
کفاف ِریزش ِعشق را
به ذره ذره  پیوند ِجانم
نمی دهد

من از عبور ِپرهیاهوی ِخاموش ِشب
به دست چینی ِراز ِخواستنت رسیده ام
من مکرر شده ام در هر حرف
در هر کلام
و بازهم ادای ِحق نام تو دست نمی دهد
بازهم به کمترین دامنه ی ِحضور تو
راهم نمی رسد
نه آبی می شوم
نه سپید
و در مسلخ ِسرخ ِجنون
در ورطه ی ِآتش و خون
چشم براه ِتو میمانم ..


نیلوفرثانی
چهارم آذر 95

پی نوشت : برای کسی که هنوز نیست ...


کانال تلگرام شعرها ونوشته های نیلوفرثانی
https://telegram.me/niloofarsanipoem