عبور دویست و شصت و دوم

بنام ِ

ما دیده ایم دردی که از انسان تراوش میکند
و سایه ی مرگی که از خاک به مشام میرسد
ما دیده ایم از لایه های حزن و گریه ی آدمی میشود به عمیق ترین صداقت بشر دست یافت آنجا که جان در آستانه ی بی رحمانه ترین تقدیر رو به تمام شدن ست
ما صبر کردیم چون نمیتوانستیم حرکت کنیم
ما انتظار کشیدیم چون فراموش کرده بودیم برخیزیم
ما درد کشیدیم چون شادی را گم کرده بودیم
دراین هجوم مسخ شدگی ، پیاپی شکستند باور حقیقی انسانیت را که گره خورده درهمین شآن انسانی ،درهمین خاکی بودن ،درهمین زمینی ...
تونمیدانی گرد خاموشی بر چهره ی آدمیان چنان نشسته که طوفان هم بر نمیروبد
زندگی درغفلت میرسد و مرگ در غفلت میگیرد ،این دوسر زندگی بی سرانجام آدمی ست
و آنکه فهمید نمیتواند ریشه اش را برکند ، نمیتواند از حرکت باز بماند ،نمیتواند بایستد
و آنکه دانست رنج میبرد ،غم میخورد ،طغیان میکند ،سر بر میآشوبد و باهزار ننگ و رنگ به اسارت ِفهم خویش میرود
آری ما مردگانیم ،برخاسته از بطن زندگی و نقاب های شریف هم دیگر علاجمان نمیبخشد
باید برخیزیم ،وقت ست به هزار ضربت ، بت خویش را بمیرانیم ..

نیلوفر ثانی
13مرداد94