عبور چهارصدو نود و سوم

بنام ...

آدم وقتی کسی را دوست دارد به یک اخمش میرود به یک خنده اش برمیگردد
دلش مدام بهانه ی اورا میگیرد و چشمهایش همه جا در جستجوی اوست
میخواهد به روی خودش نیاورد اما در شلوغ ترین ساعت هم بیادش میاورد
آدم وقتی کسی را دوست دارد در ذهنش مدام بااو حرف میزند
گاهی دعوامیکند گله میکند لج میکند ، گاهی میخندد و برایش شعر میخواند
و درهرکاری که میکند اورا سهیم میداند
چیزی انگار بی انکه اراده کند ،بسمت او میکشاندش ... مثل بندی نامرئی ، مثل کششی بی اختیار
اما خدانکند کسی را که دوستش داری جایی از دلت را زخمی کند
جایی از احساست را ، که اگر این شود ، با هیچ مرهمی دیگر خوب شدنی نیست
با هیچ "دوستت دارمی " به حال اول برنمیگردد ، با هیچ گریه ای سبک نمیشوی ...
اگر همانکه دوستش داری ، بی وقت ، بی بهانه ، دور شود ،یا نادیده ات بگیرد ، انگار آن بند نامرئی پاره میشود ، دل آدم میگیرد ... تنهایی ات آوار میشود روی سرت ،و دلت میخواهد دورتر و دورتر شوی...
آدم کسی را که دوست دارد ،میشود نقطه ضعفش ، میشود مدار صفر درجه بین بودن و نبودنش .. میشود نبض احوالش ..که به زندگی بزند یا مردگی ..
"دوست داشتن همیشه سخت ست .."

نیلوفرثانی
17 اردیبهشت 96
Instagram.com/niloofarsani