عبور چهارصدو شصت و دوم

بنام ِ..

آدم ست دیگر دلش لک میزند برای یک نفرضعف رفتن،برای عاشقی کردن، برای اینکه صبح و شب کسی را دوست داشته باشدو اولین وآخرین کلماتش را به او بگوید..
،برای بی حوصلگی هایش ،بهانه هایش،برای خندیدنی از ته دل  ،برای یه حال خوش ِ باهم داشتن..
آدم ست دیگر تنهایی هرچقدر احساس آرامش داشته باشد باز جای خالی بزرگی دارد ،جای خالی در صندلی روبروی کافه ، جای خالی در قدم زدنهای زیر باران، جای خالی در سکوت کردن و تماشا ....جای خالی ِهمراهی ها..
جای خالی دوست داشتن کسی، چقدر بزرگ ست ...
حتی اگر زخم های بسیاری از آن دیده باشد .
آدم است دیگر دم دمای بهار وسوسه ِعشق بدجور به دلش می افتد ، انگار نمیشود از عاشقی ِزمین و زمان و بهارعقب ماند
از شکوفه های ِسر ِشاخه ها و سرخوشی ِشمعدانی ِتروتازه، لب ایوان حیاط... آدم دلش یک ماندن میخواهد ، یک دل سپردن ...
و خاطره هایی که پیوند میخورد با بهار ..
حالا این دل و این فصل عاشقی ... آدمی و معجزه ی ِبهار .


نیلوفرثانی
15 اسفند95

کانال شعر ها و نوشته های نیلوفرثانی
https://t.me/niloofarsanipoem