عبور چهارصد و سی و یکم

بنام ِ..

از شماتت عشق
می هراسم
ازپاییز ِدست هایم
به وقت ِحضور ِبهاریت
و سکوت ِلمسم
به نوبت ِنوازش ِشورانگیزت

می هراسم
از تقسیم ِاعشاری ِعلاقه ات
از دلبستگی های مرده ات
از تعلق ِمحتاطانه ی ِلحظه ات
و راهی برای تسکین ِاین هراس نیست

اگر این راه قدمی میخواهد استوار
خستگی یعنی مردن
و ایستادن یعنی تباهی

می هراسم از خستگی
از مکث ِبی دلیل ِراه
از تعلل بی وقفه ی پرملال
از جهانی که عشق را
جا میگذارد در پاگردها

بی خنده های تو
تبسم ِحیات
زخمی کاری ست
و تیغ تیز ِفاصله
برگلوی ِعشق
خون بازی ست

می هراسم از زخم ها
از بُریدن ها
از بازی ِخون
بر درودیوارها
از جان دادن دل
 بر دارِ سکوت ها

می هراسم از نبود ِتو
از نبود ِعشق
از انجماد ِمکرر این سالها
و انتحارِ بی تردیدِ دل
در مسلخ ِواژه ها ..

می هراسم و در هراس خویش
در التهاب ِرنج آور ِبی امید
در ورطه ی ِتنهایی
بازهم غوطه میخورم
بازهم از فصاحت ِعشق
به لهجه ی سکون مرداب
رو میکنم..


نیلوفرثانی
11 دی ماه 95

کانال تلگرام شعرها ونوشته های نیلوفرثانی
https://telegram.me/niloofarsanipoem